از زمانی که محمد صل الله علیه و آله و سلم به پیامبری برگزیده شد و قرار شد بانگ یگانگی و یکتایی خالق سردهد و پذیرفتیم مالکیت خدا بر بنده،نتیجه شد هویت بخشیدن انسان و انسانیت معنا گرفت.
اما هر گاه قرار شد دین حق شکل گیرد،شیاطینی در لباس انسان به طمع قدرت و ثروت در میان آن امت رخنه کرده و آشوب ها و فتنه ها کردند؛غافل از اینکه دین محمد(ص)ضمانت دارد؛آری ضمانت با خون،خونی پاک و خالص که بعد از1400 سال که از شهادت پسر دخت پیغمبر(ص)می گذرد هنوز هست،زنده همچون خضر نبی اما بدون نوشیدن آب حیات،تشنه توانست دل ها را سیراب کند چرا که راهبری داشت عاشق،که درس دلدادگی را خوب به فرزندان امت آموخت.یکی پذیرفت همچون حسین(ع)و یارانش،یکی شناخت،اما زر و سیم دنیا چشمش کور کرد و دیگری در دو دلی قبول حق و باطل ماند و نهایت مُهر پشیمانی بر پیشانی هاشان حک شد.
وَ وای...واحسرتا اگر فرصتی برای جبران نباشد.
آری،اسلام در گذر تاریخ هر گاه به فراموشی سپرده شد،عاشورا و کربلای حسین(ع)؛همان ضمانت پیروزی خون بر شمشیر،نشان داد که نمی توان حق خدا را به باطل کفر فروخت.
اما شیطان سوگند خورده به فریب انسان...اکنون در گوشه ای از کره ی زمین در قطعه ای به نام ایران،دین محمد(ص)رسمیت دارد یعنی جمهوری اسلامی ایران؛که نامش لرزه می اندازد بر تن شیاطین غرب و شرق چرا که طنین ندای فرستاده ی خدا در هر شبانه روز سه بار تکرار می شود؛ این همان قدرت و اقتدار ماست.قدرت ما در هشت سال دفاع مقدس آیا چیزی جز توکل و توسل به اعتقاداتمان بود که بصیرت بخش دل های خفته شد؟
شیطان این بار شمشیر را از رو بسته می داند.ما ریشه ای داریم که تا عمق جانمان نفوذ کرده،پس عنان از دست داده و مستقیم به مقدسات ما توهین می کند و ترس از اینکه قطعه ای دیگر از کره ی زمین عنوان اسلام بگیرد؛پس به تمسخر ارزش های دین پرداخته که نمونه ی آن همین بی حرمتی به عزاداران حسینی در روز عاشورای88بود.
اما مگر می شود فرزندان این دیار که با بانگ الله اکبر چشم به دنیا باز کرده،خدا را و فرستادگانش را از دل بیرون ببرد؟ آخر دیدیم نتیجه ی آن؛همین حمایت مردم هوشیار و مسلمان ایران بود که حماسه ی ماندگار 9دی را خلق کرد.
9دی خشم مقدس عاشورایی